Na ontelbare kleine, driftige handgebaartjes (‘Nee Max, ietsje naar voren… Corine, schuin achter Kitty, ja zó’) en na veel schuiven en tientallen mini-pasjes naar links of rechts is iedereen dan toch te zien. Met felgekleurde jurkjes en overhemden gaat iedereen lichtjes door de knieën met een big smile op het gezicht. Op het ‘ja, nú!’ van de fotograaf gaan alle armen in een wijds gebaar richting de kijker. Om te zeggen: jullie komen toch wel naar ons luisteren? Of beter nog: bij ons zingen?
Zo ongeveer gaat het eraan toe bij de gemiddelde fotosessie van het koor. Gemaakt door de vrouw van Henk want die heeft ooit de fotocursus in het buurthuis gedaan. Of anders wel door de zoon van alt Ineke die niet te beroerd is even op de vloer te gaan liggen om de groep vanuit kikkerperspectief te knippen.
De setting? Een oud, industrieel complex… lekker rauw en goudeerlijk. Tussen de strobalen op de akker? De muziekkiosk in het dorp, daar waar fanfare Excelsior het ook altijd doet… Of anders onder het viaduct van de A73, is weer eens wat anders.
Na 3 weken staan de beelden op website en socials. Waarna sopraan Wilma toch stopt bij het koor – die camper, weten jullie nog? – en de dirigent plotseling overstapt naar de concurrentie. Het beeld is binnen de kortste keren achterhaald en fotoshoppen is geen optie. Je kunt weer opnieuw beginnen.
De fotoshoot… vaak een dingetje. Het liefst zou je een professional aan het werk zetten maar ja, dat kan Bruin niet altijd trekken. Of zo’n gast komt – à la Volkskrant Magazine – met aanwijzingen om met een lampenkap op het hoofd te gaan staan, het rechterbeen met blote voet uit te strekken, in de ene hand een stemvork vast te houden en van de andere hand een vuist te maken waaruit een tulp steekt. Daar is vast wel een diepere gedachte bij te bedenken.
Goed, we maken een beetje een karikatuur van de fotoshoot… Maar we snappen natuurlijk heel goed dat zingen de corebusiness is van het koor, niet de fotografie. Bij de meer klassiek georiënteerde zanggroepen zal het ongetwijfeld weer heel anders gaan. En trouwens: wij hebben de wijsheid niet in pacht om aan te geven waar een goede shoot aan moet voldoen. Volg je hart en doe vooral wat goed voelt. En als dat het hierboven geschetste scenario is… helemaal goed.
We zijn wel erg nieuwsgierig of jullie bijzondere verhalen of anekdotes te vertellen hebben over een shoot. Waar worstelden jullie mee? Welke shoot maakte jullie trots op het resultaat (laat maar zien)? Hoe werd de locatie gekozen? Of doen jullie überhaupt niet aan shoots, en houden jullie het bij mooie concertbeelden?
Stuur je reactie naar eitacinummoc@vocalink.org met in de onderwerpregel: Fotoshoot. Dank!
Jan van Deursen, webredacteur Vocalink